Budaya

Satu nyawa untuk sebuah kereta – Oleh Asi Dani

Cerpen

Aku melenguhkan kaki di tepi sebuah jalan raya yang agak sibuk dengan kenderaan. Kelihatan masing-masing memecut kenderaannya dengan laju, tiba-tiba mata menangkap seekor anak kucing berlari melintas jalan. “Preet..!” bunyinya ketika dilenyek oleh sebuah trak berwarna kuning, jenis Storm. Dan, trak itu terus berlalu meninggalkan kucing yang mati di situ juga.

Ibu       :           Kenapa kau tak kerja hari ni Asi?

Aku     :           Tak ada mood la mak, kerja banyak sangat, semak kepala Si.

Ibu       :           Bukan kau kata nak out station?

Aku     :           Oh, belum lagi. Nanti la…Ada makan tak mak? Lapar la.

Ibu       :           Dah, tu sana (Ibu memuncungkan bibir menunjuk meja makan). Pergilah ambil.

Sedang mencuci pinggan, fikiran aku melayang teringatkan anak kucing yang mati katak di lenyek trak kuning petang tadi. (kesian katak, tang mati kucing, yang dapat nama katak).

“Priingg..!” kedengaran seperti kaca pecah. Baru aku tersedar dari mengelamun hal kucing tadi. Rupanya pinggan di tangan terlepas dan jatuh. Aku memaki diri sendiri dalam hati. Celaka.

Ibu       :           Baik-baik kaca tu, sapu bersih-bersih. Nanti terpijak, yang halus-halus tu kau

tengok betul-betul Si.

Aku     :           Sorry lah mak. Maaf, maaf.

Ibu       :           Tak apa…tak payah. Kau kemas elok-elok. Jangan lupa tutup paip tu pulak nanti.

Aku     :           Ha, ye lah.

Dengan membawa lampu suluh, aku melangkah kembali ke tempat anak kucing itu mati dilanggar siang tadi. Sambil mencari-cari bangkai kucing, mata aku memerhatikan kenderaan yang lalu lalang.

Nun dihujung bendul jalan, bangkai anak kucing itu tadi masih ada. Aku hampirinya, keadaan kucing itu sudah lunyai dilenyek berulang kali. Dengan berhati-hati, aku kutip satu-persatu cebisan yang masih tinggal dan memasukkan ke dalam beg plastik yang aku bawa dari rumah.

Malam semakin gelap.

Selesai mengambus tanah kubur kucing itu, mak datang membawa air sejuk.

Ibu       :           Minum  ni…apa yang kau tanam tu Si?

Aku     :           Tak adalah mak, Cuma bangkai kucing.

Ibu       :           La, kenapa tanam dalam laman rumah?

Perbualan aku dengan mak terhenti, sebuah trak berhenti di depan rumah. Warnanya kuning, jenis Storm.

Aku     :           Woi, la…aku ingat siapa tadi.

Boy     :           Haha…lawa tak trak aku. Tadi petang ambil.

Aku     :           Ini trak kau? Ye…Lawa, lawa.

Sambil aku membelek-belek trak barunya. Dari depan ke belakang.

Ibu       :           Duduklah dulu Boy, kau nak air tak?

Boy     :           Ye lah. Ye lah, tak payah la Mak Mun. Kejap je ni singgah.

Ibu berlalu ke dalam. Fikiran aku masih terbayang-bayang trak kuning yang melenyek anak kucing siang tadi.

Boy     :           Aku nampak kau ronda-ronda petang tadi. Tapi tak sempat nak berhenti. Haha.

Kau pegi mana jalan seorang?

Aku     :           Tak ada apa, saja ambil angin. Aku off hari ni.

Mata aku masih tak lepas pandang pada trak baru Boy.

Boy     :           Ok ya?

Kata Boy sambil menjeling pada trak barunya.

Aku     :           Banyak duit kau, dah tu bawa laju macam pelesit. Patut slow la sikit bawa kereta

baru. Hon aku pun tak sempat-sempat.

Boy     :           Haha..saja test power. Enjin turbo ni, bro. Bawa satu empat tak terasa goyang beb.

Aku     :           Tak terasa? Habis tu kau rasa apa?

Boy     :           Rasa best la, lembut je…hahaha. Ni kau berpeluh-peluh ni apa hal? Dengan

cangkulnya. Kau bercucuk tanam malam-malam buta?

Aku     :           Ha..ye lah. Baru lepas menanam.

Boy     :           Elok la tu, berbudi pada tanah. Hahaha…

Jelas dia tidak berminat dengan apa yang aku tanam. Tiba-tiba telefon bimbitnya berdering.

Boy     :           Ok lah bro, aku gerak dulu…Mak Mun, Boy balik dulu ya…Hahaha…

Boy berlalu pergi, menderum bunyi enjin turbonya. Aku masuk ke rumah, mandi dan terus ke bilik tidur. Sukar ku pejamkan mata. Anak kucing itu masih terbayang di ruang mata. Ketawa Boy masih terngiang-ngiang di telinga. – Roketkini.com